De Memory Lane naar Cairanne

In een Renault 30 met broertje op de achterbank, Vader achter het stuur en Moeder met de Michelin gids op schoot. Dat is mijn eerste beeld van de Frankrijk auto vakanties. Op de bonnefooi. Van het ene bijzondere hotel naar het andere. Een zinderende hitte en toch het raampje op een kier voor wat frisse wind. Een wind met specifieke geuren. Lavendel, Rozemarijn, Abrikozen, Druiven, Rood Fruit en met voorbij wuivende wijnvelden. En het gezang, het knisperende gezang van de Provençaalse Cigales.

Dichtbij Cairanne, maar nog geen idee waarom…
12 jaar oud was ik en ik had nog geen weet van “le bouquet du vin”. Maar wel de leeftijd waar op zondag een klein slokje wijn de eerste schreden plaveide van het pad der liefde voor het edele druivensap. Einde middag ging de Michelin gids open en werd er onder het rijden druk overleg gevoerd voor de stop en overnachting. Buiten raasde de oude gebouwen voorbij. Chateau’s, Maison de Maîtres, Boulangeries, Boucheries, Café Centrals en oude dorps Garages waar zelfs vandaag de dag de oude reclames nog als art deco design op je netvlies worden getatoeëerd. De zinnen werden gezet op een Chateau. En het werd Chateau Rochegude. De gelijknamige village Rochegude is een wijndorpje in de Côtes du Rhône streek, op de grens van de Vaucluse en de Drome. Zo’n 15 minuten in het achterland van Orange en op 10 minuten van Cairanne. Vlakbij de afrit van de A7, de route du soleil. Het kasteel torende hoog boven het dorpje uit en is vanuit alle windrichtingen de veilige baken. De dame van de receptie gaat ons voor. Steekt de grote loper sleutel in het slot wat zich onder de emaillen draaiknop bevindt van deze drie meter hoge dubbele deuren entree. Een indrukwekkende entree die werd opgevolgd door een tweede dubbele deuren ingang. Mijn hart was bezweken. En dan had ik de eikenhouten visgraat vloer met zwarte bies, het sprookjesachtige hemelbed en het wit porseleinen bad op pootjes nog niet gezien. En het uitzicht kwam daar als een bonus nog bovenop. Maar pas na een nachtje Kasteelheertje spelen. Het uitzicht werd vergezeld door de  opkomende zon die de wijnvelden verlichtte en verwarmde. De dampende geur van earl grey thee en een kraak verse Croissant met Aardbeien confiture maakte het perfecte Zuid Franse petit dejeuner gevoel compleet. En tijdens het diner de avond ervoor had ik voor het eerst mogen nippen aan het edele sap van Chateauneuf du Pape. Wetende dat het nog jaren zou duren voordat een vol glas mijn deel zou zijn. Hier wil ik wel wonen en blijven. Het zaadje werd onbewust geplant.

Terug naar de Vaucluse en Provence
Vele terugkomsten bleven het gevoel van de toenmalige jonge puber droom bevestigen. Nog steeds geen benul van de bestemming Cairanne. En Kamer 11 is altijd heilig gebleven en nog twee keer geboekt. Chateau Rochegude beschikt over een Michelin sterren restaurant. Bij de eerste terugkomst was de overnachting een aanslag op het budget. Sterren eten zat er niet meer in. Dan maar in de lokale Presse, Tabac en Bar aanschuiven voor een menu du Jour. Bij binnenkomst werden we gedirigeerd naar de gelagkamer. Het licht werd aangeschakeld, een oud stereotorentje werd geactiveerd met klassieke chansons en op dezelfde tafels stonden flessen wijn zonder etiket. Het was begin September. ’s-Middags reden de tractoren af en aan volgeladen met vers geplukte druiven. De oogst was begonnen. Binnen afzienbare tijd druppelde er meer bezoekers binnen. Het was net na het hoogseizoen. De bezoekers werden als locals ingeschat omdat hun handen paars blauw gekleurd waren van het druiven plukken. Nu is dit etablissement een Bistro du Pays en een aanrader voor een lunch of diner. En in September rijden nog steeds tractoren bepakt met Druiven af en aan van de wijnvelden naar de Coöperatie.

Van generatie op generatie, de liefde voor de Provence
Bij de tweede terugkomst was ik er met Eunice en Gijs. En nu kon het budget het Michelin restaurant verdragen en was ik mijn Zuid Frankrijk liefde aan het overdragen op de volgende generatie. Toch ben ik even langs de Bistro gelopen, maar die was die avond gesloten. Zonder schuldgevoel aan mijn herinneringen kon ik aanschuiven in het Chateau. Jaren later begon het plantje volwassen wortels te krijgen. De grens van Abraham zien werd het moment voor concrete plannen. En gelukkig deelt Eunice mijn liefde voor de Provence. 2018 werd uiteindelijk het jaar waarin de echte voorbereiding zijn gestart. Voorbereidingen die in 2020 leidde naar Cairanne. Een Côtes du Rhône Cru Village op zo’n tien minuten rijden van Rochegude. Ons hart werd veroverd door een kleine romantische dorps Boerderij. De uit omstreeks 1800 daterende boerderij is gebouwd tegen een berg en loopt aan de achterkant over in een 5,5 meter hoge Kathedraal Troglodyte. Ook in de tuinen hebben wij een aantal unieke grotten. Met bovenop de grotten de kleinste wijngaard van Cairanne met een fenomenaal uitzicht. Onze Chambre & Table d’Hote is gelegen tegen de Vieux Village, op loopafstand van de Boulangerie, Epicerie, Tabac & presse, Café de la Place en Restaurant & Wijnbar Le Tourne au Verre. Een plek waar onze Zuid Franse liefde en droom volledig tot wasdom is gekomen. Deelt U onze Zuid Franse liefde of wilt U deze ontdekken? Dan bent U bij ons aan het goede adres. Wij zijn meer dan een overnachting. Wij geloven in de overdracht van een totale beleving en passie. En delen daarom graag onze liefde, avonturen en tips over de Provence en Zuid Frankrijk. Onder het genot van een goed glas wijn en een menu du Jour. Bereid in de tuin, op onze OFYR. A Bientot!

Meer lezen over onze voorbereidingen, onze kennismaking met de Franse cultuur, de route naar Cairanne, de wondere wereld van de Franse huizenmarkt en last but not least onze Lockdown avonturen? Klik dan hier.

<INKORTEN> Vele terugkomsten bleven het gevoel van de toenmalige jonge puber droom bevestigen. Nog steeds geen benul van de bestemming Cairanne. En Kamer 11 is altijd heilig gebleven en nog twee keer geboekt. Chateau Rochegude beschikt over een Michelin sterren restaurant. Bij de eerste terugkomst was de overnachting een aanslag op het budget. Sterren eten zat er niet meer in. Dan maar in de lokale Presse, Tabac en Bar aanschuiven voor een menu du Jour. Bij binnenkomst werden we gedirigeerd naar de gelagkamer. Het licht werd aangeschakeld, een oud stereotorentje werd geactiveerd met klassieke chansons en op dezelfde tafels stonden flessen wijn zonder etiket. Het was begin September. ’s-Middags reden de tractoren af en aan volgeladen met vers geplukte druiven. De oogst was begonnen. Binnen afzienbare tijd druppelde er meer bezoekers binnen. Het was net na het hoogseizoen. De bezoekers werden als locals ingeschat omdat hun handen paars blauw gekleurd waren van het druiven plukken. Nu is dit etablissement een Bistro du Pays en een aanrader voor een lunch of diner. En in September rijden nog steeds tractoren bepakt met Druiven af en aan van de wijnvelden naar de Coöperatie.