Leucate Plage B

Als we dinsdagochtend op de Camper parkeerplaats in Leucate Plage wakker worden rijden we naar de 75 meter verderop gelegen camping om ons aan te melden en een plek uit te kiezen. De vriendelijke man achter de receptie geeft ons een plattegrond en kruist een aantal mooie plekken aan die voorlopig vrij zijn en waar geen reservering op rust. We hadden van te voren aangegeven te verwachten dat we minimaal een maand zouden gaan blijven. We wilden de Languedoc Rousillon streek goed verkennen, omdat we haar niet eerder bezocht hadden. We hadden deze streek in het hoofd als alternatief voor de Provence regio. Maar dankzij de Chinezen ging dat anders dan verwacht. Er waren vanwege de WK Kitesurfen vooral begin April veel reserveringen op de camping. En ook de schoolvakantie, ondanks laag seizoen, was al populair. De campingomzet was een mix van passanten, vakantiegangers en vaste bewoners. Twee maanden per jaar, December en Januari, is de camping gesloten en moeten ook de vaste bewoners een ander onderkomen zoeken. De camping is ook een favoriete tussenstop op de heen en terugreis van en naar de Costa’s. Het is een twee sterren Camping Municipal. De ervaren Frankrijk kampeerders hoef ik dan niets uit te leggen. Municipal betekent dat de camping eigendom is van de Gemeente en niet van een ondernemer. Er zijn wel faciliteiten, maar het is niet voor niets twee sterren. Het sanitair was overigens erg netjes en werd zeer grondig gereinigd. De plekken waren ruim en de vegetatie was typisch van vlak aan het strand. Daardoor had de camping een beetje kale zanderige aanblik. Er wordt niet veel geïnvesteerd, dat was duidelijk te zien. Er zijn drie toilet, douche, afwas gebouwen en een restaurant. Dat was nog gesloten en is verpacht. De receptie was uitgerust met allerlei folders van attracties en excursies, de befaamde plattegronden van de Gemeente, zakken houtskool gemaakt van druivetakken en in het hoog seizoen werd er vers brood verkocht. Uiteraard Croissants en Baguettes. Er is een baan gemaakt voor de jeude boules en er staan twee buiten BBQ’s op het zelfde pleintje. De palmbomen bij de receptie geven een tropisch tintje en vakantiegevoel.

Leucate Plage en Leucate Village liggen twee kilometer uit elkaar. Een beetje als Bergen en Bergen aan Zee. Plage is echt een seizoensdorp. De gesloten rolluiken verraden dat de meeste huizen worden gebruikt als pied a terre. Her en der zijn er wat vaste bewoners die buiten het seizoen een oase van rust kennen. Maar ook saaiheid in dit uitgestorven deel van de Municipal Leucate. Het is geen grote badplaats. Ook in dat opzicht lijkt het op Bergen aan Zee. Er zijn geconcentreerd centraal aan de boulevard een aantal restaurants en een hotel. De strandtenten staan nog in de opslag te wachten tot het seizoen gaat beginnen. Aan de overkant van de ingang van de camping is een grote parkeerplaats. Hier is eens per week een markt. Er is een kleine winkel voor de hoognodige boodschappen. En ook verkoopt deze eigenaar met zijn vrouw verse maaltijden. Zij blijken later vaste bewoners van de camping te zijn. Links van dit kleine winkeltje zit bar restaurant Rikou. Een tapas achtig restaurant met luide muziek en een zeer aanwezige eigenaar. Rikou, zo heet de eigenaar, is een excentrieke kerel met lange golvende manen, klein van stuk, hier en daar een tattootje, prettig gestoord en een luide en gulle lach. Een cartoonist heeft van zijn excentrieke hoofd een logo gefabriceerd en die vindt je overal terug. Tot en met de etiketten van zijn eigen wijn. De eeuwig jonge Man naar mijn hart heeft een goed functionerend en trendy concept gecreëerd.

We lopen over de camping en gaan de op de plattegrond aangekruiste plekken langs. Welke vinden we het meest plezierig. We willen privacy, dus niet teveel buren, een ruime plek, liefst in een hoek en prettig voor de honden. We kiezen een plek in een hoek en niet te ver van de het toiletgebouw. De plek met nummer 167! We ronden de check-in af en rijden de camping op naar onze plek. Even potje bekvechten hoe we de camper het meest handig kunnen neerzetten en als die staat kom ik er achter dat we nog boodschappen moeten doen. Richting Leucate village, zo’n 2km verderop zit een kleine Carrefour. We besluiten daar heen te rijden en gaan met een volle boodschappenkar weer terug. Mede vanwege de direct aangelegde wijn en bier voorraad. En ook de Franse kaas en stokbrood mocht niet ontbreken. Het is een carrefour met een goed assortiment aan groenten, fruit, vlees en vis. En Biologische producten zijn ruim vertegenwoordigd. De wijnafdeling kent veel regionale wijnen maar ook andere streken zijn ruim vertegenwoordigd. In tegenstelling tot Nederlandse supermarkten staat in Frankrijk ook sterke drank in de supermarkten. En is er altijd vanuit de rotisserie gebraden kip. Als iemand aan mij vraagt wat is je lievelingsgerecht, dan is er maar een antwoord mogelijk. Gebraden kip, bij voorkeur de karbonades met bot en anders een hele kip, met patat (voor onder de rivieren; Friet), ruim mayonaise, stokbrood en een tomaten salade. Gelukkiger wordt ik niet van eten. Vrijdag was altijd Kip dag. In Amsterdam betekende dat Kip van restaurant Van t Spit met hun in de schil gefrituurde patat. Wat maakt de kip van van t Spit bijzonder? De kip is gemarineerd met een zelf ontworpen marinade en wordt sous-vide voorgegaard. Daarna wordt de kip in een houtskool gestookte Rotisserie af gegrild. En nog met marinade in gekwast. Uiteraard kan de Carrefour kip niet wedijveren met deze Van t Spit kip. Maar we zijn wel benieuwd naar de competitie met de gebraden kippen van de Franse markten en foodtrucks. De patat is wat lastig want er is geen frituur in de camper. Dan maar wat extra brood. Een ander belangrijk ingrediënt is de mayonaise. Wat is nu een lekkere Franse mayonaise? Ik probeer zoveel mogelijk biologische producten te kopen. In de mega grote supermarkten zijn die meer dan goed beschikbaar. En Frankrijk kent ook Bio ketens als Biocoop. Overigens is dit een dure keten om al je boodschappen te doen. Gelukkig biedt eetschrijver uitkomst. Eetschrijver is een culinair journalist in ruste die woont in de Limousin streek. Waarom het wiel zelf uitvinden als iemand anders dat al gedaan heeft. Op twitter had ik een foto met het logo van Amora voorbij zien komen dus een knijpfles die ik in het schap tegenkom belandt in de winkelwagen. Die overigens zeer onhandig werkt en waar de mayonaise uitknijpen een helse klus is. Bij een latere navraag bij twitter connectie en in de Limousin wonende Eetschrijver bevestigt hij als eerste neem nooit de knijpfles. Te laat… naast de groenten, fruit, bier, wijn, kip, mayonaise, koffie, thee en allerlei andere zaken kopen we ook water en espadrilles. Water spreekt voor zich. We nemen van die grote 5 liter flessen en die kosten vrijwel niets. Espadrilles! Dat zijn van die Spaanse stoffen instappers met een zool van touw of jute. Ooit waren het boeren schoenen. Na de zomer heeft E. me ongeveer moeten dwingen de espadrilles te verruilen voor normale schoenen. Naast dat ze lekker lopen geven ze een ultiem gevoel van vrijheid. Probeer het maar.